Spomenite ime Joe Wilder gotovo svakom profesionalnom muzičaru u jazz i klasičnom svijetu, i sigurno ćete dobiti osmijeh i svjedočanstvo-ne samo Wildersovim muzičkim talentima, već i njegovim sterling ličnim kvalitetima. Wilder je postigao skoro sve što se može postići u muzici od velikih bendova preko bebopa, klasičnih koncerata do reklama. Međutim, on nije uživao isti uspjeh u iznošenju svog imena široj javnosti. Ovaj neuspjeh je daleko više funkcija njegove samoizražajne prirode nego bilo kakav nedostatak privlačnosti u njegovoj muzici. S obzirom na njegov skoro legendarni status među vršnjacima, teško je povjerovati da mu je ovo prvi album leader u više od trideset godina (bio je ko-vođa sa kolegom trubačem Joeom Newmanom za fini Concord LP 1985.). Wilder je rođen u muzičkoj porodici u Filadelfiji 1922.godine. Njegov otac, Curtis, bio je (i još uvek je) basista i vođa benda. Stariji brat, Curtis Jr., takođe je svirao bas. U početku privučen klasičnom muzikom, trubač je studirao na Muzičkoj školi Mastbaum. Shvativši da, bez obzira na talenat, karijera u klasičnoj muzici nije bio realan cilj za punoljetnog crnog muzičara kasnih 1930-ih, Wilder je krenuo u pravi big Bend odyssey. Veoma tražen za svojim vrhunskim glavnim sviranjem, kao i solo sposobnostima, od 1940-ih do ranih 1950-ih svirao je u orkestrima Les Hite, Lionel Hampton, Jimmie Lunceford, Herbie Fields, Sam Donahue, Lucky Millinder, Dizzy Gillespie, Noble Sissle i Count Basie. Sa smrću big bendova, Wilders musicianship mu je omogućio da stvori novu karijeru svirajući za vrhunske Brodvejske predstave. Počevši od živog i udaranja 1950.godine, Wilder je igrao u hit produkcijama kao što su momci i lutke i svilene čarape. Na turneji se pridružio turističkoj kompaniji za potonju 1953.godine. Kada su kompozitora emisija, Colea Portera, pitali da li bi se protivio da u emisiji ima crnog glavnog trubača, Wilder se prisjeća da je odgovorio, Može li svirati moju muziku? Sredinom 1950-ih, Wilder je takođe prošao na visoko konkurentnoj Njujorškoj studijskoj sceni. Još jednom suočen sa rasnim barijerama, Wilder je prevazišao predrasude i stereotipe sa čistim talentom i savršenim profesionalizmom. Pridružio se odabranoj grupi elitnih studijskih muzičara prvog poziva koji su vješto (i gotovo uvijek anonimno) producirali veći dio Amerike snimali su popularnu muziku sve dok sintisajzeri i uzorkovanje nisu počeli zamijeniti orkestre. Od osoblja ABC-a od 1957.do 1974. godine, Wilder je često bio pozivan na dvije ili više sesija dnevno, koje su obuhvatale najrazličitije muzičke postavke. Smatrao je ovaj život zahtjevnim, a opet izazovnim. Pored svog zauzetog studijskog rasporeda, Wilder je nastavio da gradi reputaciju veoma originalnog džez soliste kroz sopstvene albume za Savoy i Columbia, i bezbroj sesija kao sideman sa Hankom Jonesom, Gilom Evansom, Taddom Dameronom, Michelom Legrandom, Benny Goodmanom i mnogi drugi. Takođe je postao omiljen među vokalistima, kao što su Billie Holiday, Lena Horne, Harry Belafonte, Johnny Mathis, Tony Bennett, Helen Humes i Johnny Hartman, koji su smatrali da će njihov vlastiti rad uvelike poboljšati Wilders simpatični obligati. (Nedavno je bio solista u nekoliko snimljenih knjiga pjesama Eileen Farrell. Tokom poslednje decenije, Wilder je uživao u dugom boravku u orkestru 42.ulice. Pojavio se u emisiji Bill Cosby i u ulogama i u govornim ulogama, a trenutno je redovan u radio seriji Garrison Keillers. Wilder je fav sam sa samo svoje snove.
